८. एका प्रभाती आलेले पत्र
८. एका प्रभाती आलेले पत्र
(वसंततिलका)
झाली प्रभात सुटला बहु थंड वारा ।
जेथें तिथें मुदित हा जन होत सारा ॥
प्रातर्विधी बहु त्वरें उरकोनि घेतों ।
“घ्या पत्र'' हा ध्वनि अकस्मिक कीं निघेतो ॥१ ॥
(भुजंगप्रयात)
उडाली त्वरें एक घाई पुसाया ।
“शिपाई बुवा, काय पत्ता? बसा या." ॥
टकां लावुनी पाहतों तीन भाऊ।
तशी दूर ठाके अभी ती न भाऊ ॥ २ ॥
मनीं सर्व उत्सूक मन्नाम वाचो ।
शिपाई भला तो बहू काळ वाचो ॥
असो पत्र माझ्या सुमित्रेश्वराचें ।
गणी फार आभार विश्वंभराचे ॥३ ॥
(द्रुतविलंबित)
अवचितां ध्वनि गोड अुठावतो ।
परिसतां न सुखा मुळिं ठाव तो ॥
वरि 'विनायक' नायक पत्रिका ।
इतर उत्तर बोलति 'हा ठका' ॥४ ॥
(मालिनी)
झडप झडकरी मी घालुनी पत्र घेतों ।
चकित किति कवीताबद्ध त्याला बघे तो ॥
पुरवि रवि तशी ती पत्रिका कामनाला ।
रविपरिस परी ती तोषदायी मनाला ॥५ ॥
(भुजंगप्रयात)
शशी यद्यपी शीत संतापहा हा ।
तरी विव्हला देत संताप हा हा ॥
रवी सर्व निर्दोष तो तापदायी ।
गुणांच्या सवें दोष हा नित्य राही ॥६ ॥
जरी मी नसे एक वक्ता प्रसिद्ध ।
न वाग्देवता साह्य होवोनि सिद्ध ।।
असें मंद, ना देखिली काव्यशक्ती ।
तरी दोष दावी, क्षमा या असो ती ॥७ ॥
(द्रुतविलम्बित)
विनत हा प्रणिपात शतें करी ।
धरि न राग करां चल दे करीं ।।
जरि न धाडिसि उत्तर लौकरी ।
हरिच संशय, मी बनलो करी ॥ ८ ॥
(भुजंगप्रयात)
तुझा येथ येण्या जरी फार हेतू ।
तरी काल ना योग्य हें जाण हें तूं ॥
असो मी आजारी सहे दु:ख भारी ।
नसे अर्थ काहीं म्हणोनी निवारी ॥ ९ ॥
(१८९९-१९००)
