१४. सायंकाळी रानांत चुकलेले कोकरूं
१४. सायंकाळी रानांत चुकलेले कोकरूं
(जाति : नृपममता)
(चाल - “नृपममता रामावरती' सारखी)
कां भटकसि येथें बोलें ? कां नेत्र जाहले ओले ?
कोणिं कां तुला दुखवीलें ? सांगरे ॥१॥
धनि तुझा क्रूर कीं भारी । का माता रागें भरली ?
का तुझ्यापासुनी चुकली ? सांगरे॥ २॥
हा हाय कोंकरूं बचडें ! किति बें बें करुनी अरडे
अुचलोनि घेतलें कडे | गोजिरें ॥ ३ ॥
कां तडफड आतां करिसी ? मीं कडे घेतलें तुजसी
चल गृहीं चैन मग खाशी । अकरे ॥ ४ ॥
मी क्रूर तुला का वाटे ? हृदय हें म्हणुनि का फाटे ?
भय नको तुला हें खोटें अकरे ॥५॥
हा चंद्र रम्य जरि आहे । मध्यान रात्रिमधिं पाहे
वृक वारुनि रक्षिलना हें । जाणरे ॥ ६ ॥
तो दूर दिसतसे कोण ? टपतसे क्रूर बघ यवन
गोजिरी कापण्या मान | जाणरे॥॥ ७॥
कमि कांहिं न तुजलागोनी । मी तुला दूध पाजोनी
ही रात्र गृहीं ठेवोनी । पुढति रे ॥ ८ ॥
उदओऔक येथ तव माता । आणीक कळपिं तव पाता
देऔन तयांचे हातां । तुजसि रे॥ ९ ॥।
मग थोपटुनी म्यां हातें । आणिलें गृहातें त्यातें
तों नवल मंडळींना तें । जाहलें ॥ १०॥
कुरवाळिति कोणी त्यातें । अणि घेति चुंबना कुणि ते
कुणि अरसिक मजला हंसते । जाहले ॥। ११ ॥
गोजिरें कोंकरूं काळें । नअ दहा दिनांचें सगळें
मअुमअू केश ते कुरळे | शोभले ।। १२ ॥
लाडक्या कां असा भीसी । मी तत्पर तव सेवेसी
कोंवळी मेथि ना खासी | कां बरें ॥ १३ ॥
बघ येथें तुझियासाठीं । आणिली दुधाची वाटी
परि थेंब असा ना चाटी । कां बरें ॥ १४ ॥
तव माता क्षणभर चुकली । म्हणुनि का तनू तव सुकली
माझीही माता नेली । यम करें ॥ १५ ||
भेटेल अुद्यांतव तुजला । मिळणार न परि मम मजला
कल्पांतकाल जरि आला | हायरे ॥ १६ ॥
मिथ्या हा सर्व पसारा । हा व्याप नधरचि सारा
ममताही करिते मारा | वरति रे॥ १७ ॥
ह्या जगीं दुःखमय सारें । हीं बांधव पत्नी पोरें
म्हणुनियां शांतमय हो रे । तूं त्वरे ॥ १८ ॥
तरि कांहिं न जेव्हां खाई । धरुनियां अुग्रता कांही
उचटिलें तोंड मीं पाही । चिमुकले ॥ १९ ॥
हळु दूध थोडकें प्यालें । मग त्वरें तोंड फिरवीलें
कोंकरूं बावरून गेलें । साजिरें॥ २० ॥
स्वातंत्र्य जयांचें गेलें । परक्यांचे बंदी झाले
त्रिभुवनी सुख न त्यां कसले | कीं खरें ॥ २१ ॥
लटकून छातिशीं निजले । तासही भराभर गेले
विध हें मुदित मग केलें । रविकरें॥॥| २२॥
घेअुनी परत त्या हातीं । कुरवाळित वरचेवरती
कालच्या ठिकाणावरती | सोडिलें ॥ २३ ॥
तों माता त्याची होती । शोधीत दूर शिशुसाठीं
दगडांचे तरूंचे पाठीं । हाय रे ॥ २४ ॥
हंबरडे ऐकूं आले । आनंदसिंधु असळले
स्तनिं शरासारखें घुसलें । किति त्वरें ॥ २५ ॥
डोलतो मुदित तरुवर तो । सप्रेम पक्षि हा गातो
तोकडा प्रतिध्वनि देतो । मुदभरें॥ २६ ॥
हे प्रभो हर्षविसि यासी । परि मला रडत बसवीसी
मम माता कां लपविसी । अजुनि रे।॥| २७॥
- नाशिक, १९००
/p>(जाति : नृपममता)
(चाल - “नृपममता रामावरती' सारखी)
कां भटकसि येथें बोलें ? कां नेत्र जाहले ओले ?
कोणिं कां तुला दुखवीलें ? सांगरे ॥१॥
धनि तुझा क्रूर कीं भारी । का माता रागें भरली ?
का तुझ्यापासुनी चुकली ? सांगरे॥ २॥
हा हाय कोंकरूं बचडें ! किति बें बें करुनी अरडे
अुचलोनि घेतलें कडे | गोजिरें ॥ ३ ॥
कां तडफड आतां करिसी ? मीं कडे घेतलें तुजसी
चल गृहीं चैन मग खाशी । अकरे ॥ ४ ॥
मी क्रूर तुला का वाटे ? हृदय हें म्हणुनि का फाटे ?
भय नको तुला हें खोटें अकरे ॥५॥
हा चंद्र रम्य जरि आहे । मध्यान रात्रिमधिं पाहे
वृक वारुनि रक्षिलना हें । जाणरे ॥ ६ ॥
तो दूर दिसतसे कोण ? टपतसे क्रूर बघ यवन
गोजिरी कापण्या मान | जाणरे॥॥ ७॥
कमि कांहिं न तुजलागोनी । मी तुला दूध पाजोनी
ही रात्र गृहीं ठेवोनी । पुढति रे ॥ ८ ॥
उदओऔक येथ तव माता । आणीक कळपिं तव पाता
देऔन तयांचे हातां । तुजसि रे॥ ९ ॥।
मग थोपटुनी म्यां हातें । आणिलें गृहातें त्यातें
तों नवल मंडळींना तें । जाहलें ॥ १०॥
कुरवाळिति कोणी त्यातें । अणि घेति चुंबना कुणि ते
कुणि अरसिक मजला हंसते । जाहले ॥। ११ ॥
गोजिरें कोंकरूं काळें । नअ दहा दिनांचें सगळें
मअुमअू केश ते कुरळे | शोभले ।। १२ ॥
लाडक्या कां असा भीसी । मी तत्पर तव सेवेसी
कोंवळी मेथि ना खासी | कां बरें ॥ १३ ॥
बघ येथें तुझियासाठीं । आणिली दुधाची वाटी
परि थेंब असा ना चाटी । कां बरें ॥ १४ ॥
तव माता क्षणभर चुकली । म्हणुनि का तनू तव सुकली
माझीही माता नेली । यम करें ॥ १५ ||
भेटेल अुद्यांतव तुजला । मिळणार न परि मम मजला
कल्पांतकाल जरि आला | हायरे ॥ १६ ॥
मिथ्या हा सर्व पसारा । हा व्याप नधरचि सारा
ममताही करिते मारा | वरति रे॥ १७ ॥
ह्या जगीं दुःखमय सारें । हीं बांधव पत्नी पोरें
म्हणुनियां शांतमय हो रे । तूं त्वरे ॥ १८ ॥
तरि कांहिं न जेव्हां खाई । धरुनियां अुग्रता कांही
उचटिलें तोंड मीं पाही । चिमुकले ॥ १९ ॥
हळु दूध थोडकें प्यालें । मग त्वरें तोंड फिरवीलें
कोंकरूं बावरून गेलें । साजिरें॥ २० ॥
स्वातंत्र्य जयांचें गेलें । परक्यांचे बंदी झाले
त्रिभुवनी सुख न त्यां कसले | कीं खरें ॥ २१ ॥
लटकून छातिशीं निजले । तासही भराभर गेले
विध हें मुदित मग केलें । रविकरें॥॥| २२॥
घेअुनी परत त्या हातीं । कुरवाळित वरचेवरती
कालच्या ठिकाणावरती | सोडिलें ॥ २३ ॥
तों माता त्याची होती । शोधीत दूर शिशुसाठीं
दगडांचे तरूंचे पाठीं । हाय रे ॥ २४ ॥
हंबरडे ऐकूं आले । आनंदसिंधु असळले
स्तनिं शरासारखें घुसलें । किति त्वरें ॥ २५ ॥
डोलतो मुदित तरुवर तो । सप्रेम पक्षि हा गातो
तोकडा प्रतिध्वनि देतो । मुदभरें॥ २६ ॥
हे प्रभो हर्षविसि यासी । परि मला रडत बसवीसी
मम माता कां लपविसी । अजुनि रे।॥| २७॥
- नाशिक, १९००
Hits: 476
