मनाचे श्लोक १४१-१५०

म्हणे दास सायास त्याचे करावे ।
जनी जाणता पाय त्याचे धरावे ॥
गुरूअंजनेवीण ते आकळेना ।
जुने ठेवणे मीपणे ते कळेना ॥१४१॥

कळेना कळेना कळेना ढळेना ।
ढळे नाढळे संशयोही ढळेना ॥

गळेना गळेना अहंता गळेना ।
बळे आकळेना मिळेना मिळेना ॥१४२॥

अविद्यागुणे मानवा ऊमजेना ।
भ्रमे चूकले हीत ते आकळेना ॥

परीक्षेविणे बांधले दृढ नाणे ।
परी सत्य मिथ्या असे कोण जाणे ॥१४३॥

जगीं पाहता साच ते काय आहे ।
अती आदरे सत्य शोधूनि पाहे ॥

पुढे पाहतां पाहतां देव जोडे ।
भ्रम भ्रांतिं अज्ञान हे सर्व मोडे ॥१४४॥

सदा विषयो चिंतिता जीव जाला ।
अहंभाव अज्ञान जन्मासी आला ॥

विवेके सदा सस्वरूपी भरावे ।
जिवा ऊमगी जन्म नाही स्वभावे ॥१४५॥

दिसे लोचनी ते नसे कल्पकोडी ।
अकस्मात आकारले काळ मोडी ॥

पुढे सर्व जाईल कांही न राहे ।
मना संत आनंत शोधूनि पाहे ॥१४६॥

फुटेना तुटेना चळेना ढळेना ।
सदा संचले मीपणे ते कळेना ॥

तया एकरूपासि दूजे न साहे ।
मना संत आनंत शोधूनि पाहे ॥१४७॥

निराकार आधार ब्रह्मादिकांचा ।
जया सांगता सीणली वेदवाचा ॥

विवेके तदाकार हो्ऊनि राहे ।
मना संत आनंत शोधूनि पाहे ॥१४८॥

जगी पाहता चर्मचक्षी न लक्षे ।
जगी पाहता ज्ञानचक्षी न रक्षे ॥

जगी पाहता पाहणे जात आहे ।
मना संत आनंत शोधूनि पाहे ॥१४९॥

नसे पीत ना श्वेत ना शाम कांही ।
नसे व्यक्त अव्यक्त ना नीळ नाही ॥

म्हणे दास विश्वासता मुक्ति लाहे ।
मना संत आनंत शोधूनि पा