उभा कल्पवृक्षातळी दु:ख वाहे ।
तया अंतरी सर्वदा तेचि आहे ॥
जनी सज्जनी वाद हा वाढवावा ।
पुढे मागुता शोक जीवी धरावा ॥६१॥
निजध्यास तो सर्व तूटोनि गेला ।
बळे अंतरी शोक संताप ठेला ॥
सुखानंद आनंद भेदे बुडाला ।
मनी निश्चयो सर्व खेदे उडाला ॥६२॥
घरी कामधेनू पुढे ताक मागे ।
हरीबोध सांडूनि वेवाद लागे ॥
करी सार चिंतामणी कांचखंडे ।
तया मागता देत आहे उदंडे ॥६३॥
अती मूढ त्या दृढ बुध्दी असेना ।
अती काम त्या राम चित्ती वसेना ॥
अती लोभ त्या क्षोभ होईल जाणा ।
अती वीषयी सर्वदा दैन्यवाणा ॥६४॥
नको दैन्यवाणे जिणे भक्तीऊणे ।
अती मूर्ख त्या सर्वदा दु:ख दूणे ॥
धरी रे मना आदरे प्रीति रामी ।
नको वासना हेमधामी विरामी ॥६५॥
नव्हे सार संसार हा घोर आहे ।
मना सज्जना सत्य शोधूनि पाहे ॥
जनी वीष खाता पुढे सूख कैंचे ।
करी रे मना ध्यान या राघवाचे ॥६६॥
घनश्याम हा राम लावण्यरुपी ।
महाधीर गंभीर पूर्णप्रतापी ॥
करी संकटी सेवकाचा कुढावा ।
प्रभाते मनी राम चिंतीत जावा ॥६७॥
बळे आगळा राम कोदंडधारी ।
महा काळ विक्राळ तोही थरारी ॥
पुढे मानवा किंकरा कोण केवा ।
प्रभाते मनी राम चिंतीत जावा ॥६८॥
सुखानंदकारी निवारी भयाते ।
जनी भक्तीभावे भजावे तयाते ॥
विवेके त्यजावा अनाचार हेवा ।
प्रभाते मनी राम चिंतीत जावा ॥६९॥
सदा रामनामे वदा पूर्णकामे ।
कदा बाधिजेना पदा नित्यनेमे ॥
मदालस्य हा सर्व सोडूनि द्यावा ।
प्रभाते मनी राम चिंतीत